یادداشت| تیم ملی هم خدایی دارد

خبرورزشی/ کاوه علی اسماعیلی: عکس‌های ضیافت فدراسیون فوتبال عراق قبل از بدرقه تیم ملی این کشور برای حضور در جام ملت‌های آسیا را که دیدم، دلم گرفت (اینجا ببینید) . یاد بدرقه غریبانه تیم ملی افتادم. ملی‌پوشان چه خوب باشند و یا بد، کارلوس کی‌روش چه آدم درستی باشد یا نه، زیر پرچم ایران فعالیت می‌کنند و هر پیروزی‌شان برای ایران افتخار می‌آورد و هر شکست‌شان به صورت طبیعی باید غرورمان را هدف بگیرد.

تیم ملی بدون هیچ حمایت ملموسی به اردوی قطر رفت و این اردو، متصل به اعزام است و یوزپلنگ‌های ایرانی به امارات می‌روند تا بار دیگر شانس‌شان برای قهرمانی آسیا را امتحان کنند. همه آن‌هایی که دل در گرو کشورشان دارند و تیم ملی را مثل پرچم، مثل مادر، مثل خاک وطن می‌پرستند، قطعاً دل‌شان می‌خواهد با هر کسی که روی نیمکت می‌نشیند، ایران موفق باشد. به باقی آدم‌ها کاری نداریم به‌خصوص آن بازیکن معمولی که گفته هیچ حسی به تیم ملی ایران ندارد (!)، اما یادمان باشد این روز‌ها چقدر مهم است.

خیلی‌ها بعد از جام جهانی، تیم ملی را تنها گذاشتند که شاید بخشی از آن به خاطر رفتار‌های بعضاً سؤال‌برانگیز اعضای کادر فنی تیم ملی بود، اما این تیم هم خدایی دارد. این تیم هنوز هم چشم و چراغ یک ملت است. هیچ کشوری دوست ندارد ملی‌پوشانش را بازنده ببیند، اما انگار در ایران، شرایط با همه‌جای دنیا فرق دارد. ایرادی هم ندارد، هر کسی می‌تواند هر طور که دوست دارد، زندگی کند، اما یادمان نرود ما ایرانی هستیم، این تیم ملی هم تیم ملی ایران است. یادمان باشد اگر امروز آرزوی شکستش را داریم، در روز پیروزی، در جشن‌شان شرکت نکنیم.