پرونده| چرا ورزشکاران بعد از درمان به اعتیادشان اعتراف می‌کنند؟

به گزارش  خبرورزشی، قیافه همیشه خندان و لحن طنزآلود ناصر عباسی که رو به دوربین تلویزیون گفت: «همراه بهترین بازیکن استقلال تا ساعت ۶ صبح نشستیم و تریاک کشیدیم»  ( اینجا ببینید ) برای بعضی‌ها این سوءتفاهم را به وجود آورد که بازیکن اسبق استقلال دارد با لذت از خلاف‌هایی که داشت، حرف می‌زند! حتی بعضی‌ها شیطنت کردند و گفتند حرف‌های ناصر عباسی که در حضور دخترش به اعتیاد خود اعتراف کرد، بدآموزی داشته و یک نوع دعوت به اعتیاد بوده چراکه عباسی گفت ستاره استقلال تا ۶ صبح تریاک کشید و همان روز ۲ گل زد و بهترین بازیکن زمین شد و خودش هم یک نیمه بازی کرد و ترکوند! اما به راستی چرا برخی ستاره‌های ورزش بعد از درمان اعتیادشان دست به این خودویرانگری می‌زنند و به اعتیاد خود اشاره می‌کنند؟ این پرسشی است که ذهن اغلب دوستداران آن‌ها را به خود مشغول کرده است. همین حالا خیلی‌ها می‌گویند چه ضرورتی داشت ناصر عباسی در تلویزیون بگوید تریاک کشیده؟ ولی ناصر عباسی اولین فوتبالیستی نیست که صادقانه درباره اعتیادش حرف زد. پیش از او، شاهین بیانی در برنامه ۹۰ از اعتیادش گفت، رضا رجبی هم شفاف از دوران اعتیادش حرف زد و...
گویا این افشاگری و اعتراض یک قدم از برنامه درمان اعتیاد این ورزشکاران است. کارشناسان درمان اعتیاد می‌گویند شخصی که اعتیاد دارد، مشکل خود را انکار می‌کند و وقتی برای درمان اعتیاد مراجعه می‌کند که از مرحله انکار گذشته و دیگر می‌پذیرد معتاد است و باید درمان شود. در این مرحله او باید ابتدا بپذیرد اشتباه کرده و بعد از آن که از اشتباه خود پشیمان شد، برای درمان اقدام کند. در این پروسه درمانی شخصی که اعتیاد داشته بعد از رها شدن از اعتیاد به اشتباه خود اعتراف می‌کند تا هم به جامعه پیغام بدهد دیگر آن فرد وابسته به مواد مخدر نیست و خودش را احیا کرده و هم خودش از آن شخصیت تخریب شده فاصله بگیرد و تولد دوباره‌ای داشته باشد.
پس با این حساب اعتراف ناصر عباسی‌ها، مجتبی محرمی‌ها، شاهین بیانی‌ها، رضا رجبی‌ها و مهدی فنونی‌زاده‌ها به اعتیادشان در دوران گذشته، خودویرانگری نیست بلکه احیای دوباره است. آن‌ها با این اعتراف، آن چهره ترک‌خورده سابق را می‌شکنند و چهره جدیدی از خود به جامعه ارائه می‌دهند. چهره یک شهروند سالم که از بند اعتیاد رهایی یافته و حالا باید تلاش کند این چهره‌اش حفظ شود. اگر از امروز دیدید یا شنیدید ورزشکاری به دوران تباهی‌اش اشاره می‌کند، این را به حساب تبلیغ برای مواد مخدر نگذارید. این اعتراف یک گام برای دورتر شدن از اعتیاد است، اعتیادی که بسیاری از ورزشکاران بزرگ ما را زمین‌گیر کرد. کشتی‌گیرانی داشتیم که قهرمان جهان بودند، اما گوشه اتوبان در حال مصرف مواد مخدر رؤیت شدند. فوتبالیست‌هایی داشتیم که استعدادشان را پای بساط دود کردند و ورزشکارانی که بعد از پایان دوران قهرمانی، دچار خلأ عاطفی شدند و به دام اعتیاد افتادند. در این میان عده‌ای که زرنگ‌تر بودند و ضریب هوشی بالاتری داشتند وقتی تاوان این اشتباه را دادند به خود آمدند و به آغوش جامعه بازگشتند. آن‌ها را باید به چشم قهرمان دید و نباید گذشته را به رخ‌شان کشید.