به گزارش خبرورزشی، زندگی نیکولاس لانوس، بازیکن کروات متولد ۱۹۹۶ از زمانی که تصمیم گرفت از تیم هایدوک اشپیلت جدا شود و در قاره آمریکا بازی کند با تغییری اساسی مواجه شد. لانوس در کودکی مدتی در کلمبیا زندگی کرده بود. او طرفدار تیم «لا مچیتا» بود و اتفاقاً این تیم که متعلق به شهر کالی است به سراغ این بازیکن آمد و او را به عنوان بازیکن آزاد بدون پرداخت مبلغی به خدمت گرفت تا رؤیای کودکی لانوس هم برآورده شود، اما سختیهای لانوس در همین شهر آغاز شد.
نیکولاس اینطور توضیح میدهد: «مشکل من ربطی به فوتبال ندارد. مشکلم بیتوجهی آدمها نسبت به فوتبالیستهایی است که دیابت دارند. بله، کممحلی، دقیقاً کلمه مناسب همین است. از زمانی که مشخص شد من دیابت دارم، تیم قبلی من هایدوک اشپیلت این موضوع را میدانست و مشکلی وجود نداشت، اما داستان من وقتی با تغییر مهمی مواجه شد که تصمیم گرفتم به قاره آمریکا بیایم. همه تستهای پزشکی انجام شد و من قراردادی سهساله بستم، اما بیتوجهی به این بیماری از سوی مربی تیم، هرنان تورس، کار را به جایی رساند که مجبور شوم به بدترین شکل از باشگاه جدا شوم. آنها طوری با من برخورد میکردند که انگار من جذام دارم، نه دیابت.»
حتی نمیدانند دیابت چیست
لانوس که در یک گفتوگوی تلویزیونی این حرفها را میزد اعتراف کرد تجربه کوتاهمدتش در آمریکای جنوبی یک قدم رو به عقب در فعالیت حرفهایاش بوده هرچند در فرودگاه مثل یک قهرمان در ابتدا از او استقبال کردند. او مدت سه ماه در کلمبیا بود و یک بازی هم انجام نداد: «در کلمبیا، فهمیدم تعداد زیادی از آقایان جنتلمن در فوتبال وجود دارند که هنوز نمیدانند دیابت واقعاً چیست. تجربه بازی در آنجا بدترین اتفاقی بود که در زندگی من رخ داده، نه فقط به عنوان یک ورزشکار بلکه از جنبه انسانی هم همینطور بود. پزشکان تیم به من میگفتند نمیفهمند چطور من از نظر آیتمهای آمادگی جسمانی در بالاترین سطح قرار دارم، چون هیچکدام از آنها تجربه کار با یک بازیکن حرفهای که مبتلا به دیابت هست را نداشتند. ناآگاهی آنها باعث شد برخورد درستی هم با من انجام نشود و همین جلوی پیشرفتم را گرفت، چون این قضیه نه تنها از نظر روحی من را به هم ریخته بود بلکه از نظر ورزشی هم نمیتوانستم درست تمرین کنم.»
مورد حمایت بودم
لانوس از یک بازیکن آیندهدار تبدیل شد به یک بازیکن بدون خواهان: «تیمهای بزرگی خواهان من بودند، این در حالی بود که من از ۱۳ سالگی دیابت داشتم، اما این بیماری اصلاً تأثیر منفی روی تواناییهای فوتبالی من نداشت و حتی به پیشرفت ورزشی من کمک هم کرد. در هایدوک اشپیلت من همواره حمایت مربیان به ویژه مارکو لوزو را همراهم داشتم. باشگاههای بزرگی خواهان من بودند و به همین دلیل من را به عنوان جواهر باشگاه میشناختند. مسیر من وقتی خیلی سخت شد که خبر دیابت داشتن من همهجا پیچید.»
هیچکس به سراغم نیامد
آنچه بیش از همه نیکولاس را اذیت میکند این است که بعد از منتشر شدن خبر بیماری اش، ایجنتها و نمایندگان باشگاهها دیگر به سراغ او نیامدند: «بعد از آنکه همه فهمیدند من دیابت دارم دیگر حتی تیمهای کروات هم به من علاقهای نداشتند. اصلاً مهم نیست که من در تستهای آمادگی جسمانی بهترین باشم یا سرعتم بالا باشد یا از نظر تکنیکی در چه سطحی قرار داشته باشم. الان فقط در فوتبال اروپا همه فکر میکنند من دیگر نمیتوانم فوتبال بازی کنم یا بازیکن خوبی باشم.»
لانوس حالا به دنبال فرصتی برای اثبات تواناییهایش است: «من فقط میخواهم به عنوان یک بازیکن دیابتی دربارهام پیشداوری وجود نداشته باشد. مشتاقم با آدمهای فوتبالیای روبهرو شوم که درک کنند خریدن بازیکنی مثل من به معنی جذب یک بازیکن بیمار نیست، بلکه به معنی آوردن فردی است که توانایی غلبه بر یک بیماری را داشته، با تلاش، اراده و پشتکار.»
حتی نمیدانند دیابت چیست
لانوس که در یک گفتوگوی تلویزیونی این حرفها را میزد اعتراف کرد تجربه کوتاهمدتش در آمریکای جنوبی یک قدم رو به عقب در فعالیت حرفهایاش بوده هرچند در فرودگاه مثل یک قهرمان در ابتدا از او استقبال کردند. او مدت سه ماه در کلمبیا بود و یک بازی هم انجام نداد: «در کلمبیا، فهمیدم تعداد زیادی از آقایان جنتلمن در فوتبال وجود دارند که هنوز نمیدانند دیابت واقعاً چیست. تجربه بازی در آنجا بدترین اتفاقی بود که در زندگی من رخ داده، نه فقط به عنوان یک ورزشکار بلکه از جنبه انسانی هم همینطور بود. پزشکان تیم به من میگفتند نمیفهمند چطور من از نظر آیتمهای آمادگی جسمانی در بالاترین سطح قرار دارم، چون هیچکدام از آنها تجربه کار با یک بازیکن حرفهای که مبتلا به دیابت هست را نداشتند. ناآگاهی آنها باعث شد برخورد درستی هم با من انجام نشود و همین جلوی پیشرفتم را گرفت، چون این قضیه نه تنها از نظر روحی من را به هم ریخته بود بلکه از نظر ورزشی هم نمیتوانستم درست تمرین کنم.»
مورد حمایت بودم
لانوس از یک بازیکن آیندهدار تبدیل شد به یک بازیکن بدون خواهان: «تیمهای بزرگی خواهان من بودند، این در حالی بود که من از ۱۳ سالگی دیابت داشتم، اما این بیماری اصلاً تأثیر منفی روی تواناییهای فوتبالی من نداشت و حتی به پیشرفت ورزشی من کمک هم کرد. در هایدوک اشپیلت من همواره حمایت مربیان به ویژه مارکو لوزو را همراهم داشتم. باشگاههای بزرگی خواهان من بودند و به همین دلیل من را به عنوان جواهر باشگاه میشناختند. مسیر من وقتی خیلی سخت شد که خبر دیابت داشتن من همهجا پیچید.»
هیچکس به سراغم نیامد
آنچه بیش از همه نیکولاس را اذیت میکند این است که بعد از منتشر شدن خبر بیماری اش، ایجنتها و نمایندگان باشگاهها دیگر به سراغ او نیامدند: «بعد از آنکه همه فهمیدند من دیابت دارم دیگر حتی تیمهای کروات هم به من علاقهای نداشتند. اصلاً مهم نیست که من در تستهای آمادگی جسمانی بهترین باشم یا سرعتم بالا باشد یا از نظر تکنیکی در چه سطحی قرار داشته باشم. الان فقط در فوتبال اروپا همه فکر میکنند من دیگر نمیتوانم فوتبال بازی کنم یا بازیکن خوبی باشم.»
لانوس حالا به دنبال فرصتی برای اثبات تواناییهایش است: «من فقط میخواهم به عنوان یک بازیکن دیابتی دربارهام پیشداوری وجود نداشته باشد. مشتاقم با آدمهای فوتبالیای روبهرو شوم که درک کنند خریدن بازیکنی مثل من به معنی جذب یک بازیکن بیمار نیست، بلکه به معنی آوردن فردی است که توانایی غلبه بر یک بیماری را داشته، با تلاش، اراده و پشتکار.»