هرچه به جام جهانی نزدیکتر میشویم، نگرانیها در مورد تیم ملی بیشتر و بیشتر میشود. شرایط طوری است که مردم خیلی به این تیم ملی امیدی ندارند. بدتر از شرایط تیم ملی، فاصلهای است که بین این تیم و مردم ایجاد شده و خیلیها مثل قبل ارتباط خوبی با بازیکنان و کادر فنی برقرار نمیکنند. در مورد این وضعیت آشفته و نابسامان با محمد نصرتی، مدافع سابق تیم ملی، که سابقه حضور در جام جهانی ۲۰۰۶ را نیز دارد و البته زننده گل صعود تیم ملی به این جام جهانی هم بود، گفتوگویی انجام دادیم که در ادامه میخوانید.
این روزها دوباره بحث درباره تیم ملی داغ شده است. عملکرد فعلی تیم را، بهخصوص در دو بازی مقابل کیپورد و ازبکستان، چگونه ارزیابی میکنید؟
واقعیت این است که تیم ملی در مجموع نمایش قانعکنندهای ارائه نکرده؛ چه از نظر فنی و چه بیرون زمین. ماجرای پنالتیها و ابهاماتی که درباره مدیریت تصمیمات فنی پیش آمد، فقط بخشی از مشکلات بود. هنوز مشخص نیست تیم ملی با چه برنامهای قصد دارد در جام جهانی بازی کند. تیم ما مشکل دارد و باید برای حل آن ابتدا بپذیریم که دچار ایراد هستیم و سپس برای رفع مشکلات تلاش کنیم. حواشی پیرامون تیم ملی زیاد شده و این موضوع نگرانکننده است. مثلاً تیم ما تحت فشار ضعف زیادی دارد و هر تیمی ما را پرس کند، تیم ملی آچمز میشود و نمیتواند از زیر فشار خارج شود. ما نمیتوانیم چشممان را روی واقعیت ببندیم و باید با مردم روراست باشیم. واقعیت فعلی تیم ملی این است که شرایط نگرانکننده است و متأسفانه اردوهای زیادی هم تا جام جهانی نمانده است. کادر فنی تیم ملی بعد از بازی با کیپورد اعلام کرد برنامه ما دفاع کردن و ضدحمله زدن بود، اما واقعیت این است که مقابل چنین تیم قدرتی و دوندهای، تیم ما توانایی بازی پرفشار و بالا را نداشت. قطعاً شرایط در جام جهانی از این هم سختتر خواهد شد و به همین خاطر نگرانی درباره تیم ملی وجود دارد.
وضعیت ساختار دفاعی تیم ملی را چگونه میبینید؟
دفاع تیم ملی در مجموع معمولی بوده و برابر حریفان قدرتمندتر احتمالاً آسیبپذیر خواهد شد. حتی مقابل تیمهایی مثل کیپورد هم به راحتی تا یکسوم دفاعی ما پیش میآمدند و تنها روی ضربه آخر دقت نداشتند. این یعنی ساختار دفاعی از نظر نظم، فاصله خطوط و واکنشهای جمعی هنوز جای کار زیادی دارد.
مثلاً تیم ملی در دو بازی هیچ گلی نزد و ضعف در خط حمله بهوضوح دیده میشود. ولی قلعهنویی از کلینشیت مقتدرانه صحبت کرد.
بله، این واقعیت است. تیم ملی در حمله و خلق موقعیت مشکل جدی دارد. این ضعف در دو بازی اخیر کاملاً مشخص بود؛ ۱۸۰ دقیقه بدون گل زده برای تیمی در سطح ایران نگرانکننده است. درست است که دو کلینشیت ثبت شد، اما دفاع همیشه آسانتر از حمله است. ما در فاز تهاجمی برنامه مشخص و ویژگیهای تاکتیکی روشن نداریم و این نداشتن طرح بازی، خودش را هر بار بیشتر نشان میدهد. ضمن اینکه قدرت هجومی ما در غیاب نفراتی مثل آزمون و قایدی خیلی کم میشود و تیم ملی به این نفرات وابسته است. به نظرم این مدل صحبت کردن خوب نیست، چون مردم ما باهوش هستند و فوتبال را خوب میفهمند. کادر فنی باید با مردم صادق باشد و چشمش را روی مشکلات نبندد.
قبول دارید بین تیم ملی و مردم فاصله زیادی به وجود آمده است؟
صددرصد قبول دارم و این موضوع خیلی واضح است. ما با مردم زندگی میکنیم و آنها با ما حرف میزنند. خیلی مشخص است که دیگر مردم کمتر نگران تیم ملی هستند و فاصله زیادی بین تیم و مردم ایجاد شده است. چند سالی است تیم ملی آن پیوند عاطفی سابق را با جامعه ندارد. رفتارهای پرزرقوبرق برخی بازیکنان، فاصله گرفتن از دغدغههای اجتماعی و اظهارنظرهایی مثل صحبت درباره قیمت ماشینهای لوکس یا رفتارها در فضای مجازی و نوع مصاحبه کردن بعضی بازیکنان باعث شده رابطه مردم با تیم بد شود. بازیکنان باید بدانند محبوبیت و مسئولیت اجتماعی بخشی از حرفه آنهاست.
مثلاً در دوره شما ستارههای بسیار زیادی در تیم ملی حضور داشتند ولی این رفتارها را از آنها نمیدیدیم.
بله، دقیقاً همینطور است. خیلی از بازیکنان تیم ملی دوستان من هستند، ولی واقعیت این است که بعضی رفتارها را نمیپسندم. آن زمان بیشتر بازیکنان لژیونر بودند و در تیمهای خوب اروپا بازی میکردند، اما همیشه ارتباطمان با مردم خوب بود و آنها هم به ما محبت داشتند. وظیفه بازیکن تیم ملی این است که سرباز مردم و وطن باشد. تیم ملی مثل باشگاه نیست و شرایط فرق میکند، چون نگاه میلیونها نفر به شماست و باید به بهترین شکل رفتار کرد.
مهدی طارمی و شجاع خلیلزاده گفتند فشار مردم باعث استرس بازیکنان در پنالتیها شده و بازیکنان تیم ملی با استرس وارد زمین میشوند. این موضوع را قبول دارید؟
این حرفها فقط برای توجیه عملکرد ضعیف است و ارزش دیگری ندارد. اصلاً چنین توجیهی قابل پذیرش نیست. بازیکنی که قراردادهای چندده میلیاردی میگیرد باید بتواند استرسش را مدیریت کند. نمیشود هنگام قرارداد بستن استرسی نباشد اما در لحظههای حساس همهچیز گردن مردم بیفتد. مسئولیتپذیری بخش مهمی از حرفهایگری است. بازیکن برای یک میلیارد پول بیشتر، شهر را به هم میریزد، اما الان میگوید استرس میگیرم! استرس چه چیزی را میگیرند؟
بهترین قراردادها را میبندند و همه مدل امکانات در اختیارشان است. چرا بازیکن تیم ملی باید استرس بگیرد؟ چطور موقع پول گرفتن و دریافت پاداش استرس نمیگیرند؟ بازیکنی در سطح تیم ملی نباید از فضای مجازی بترسد و اصلاً نباید به آن توجه کند که دچار استرس شود. با این حال فحاشی اصلاً قابل قبول نیست و این موضوع با انتقاد فرق میکند. هر انسانی حق نقد کردن دارد چون تیم ملی برای همه مردم است.
این بهانهها قابل قبول نیست و بازیکنان بهتر است تمرکزشان را روی فوتبال بگذارند تا نماینده خوبی برای ایران در جام جهانی باشند.
طی چند روز اخیر ما دو نظرسنجی درباره تیم ملی و تغییر کادر فنی گذاشتیم و متوجه شدیم میزان نارضایتی مردم از عملکرد تیم ملی و امیر قلعهنویی به بالاترین حد خود رسیده است.
مردم حق دارند. فوتبال تنها دلخوشی آنها بود و بین اینهمه مشکل در کشور، بهخصوص مشکلات اقتصادی، همینکه دغدغه فوتبال را دارند خیلی ارزشمند است. من برای کادر فنی تیم ملی احترام قائلم و نمیدانم قرار است چه اتفاقی بیفتد. با این حال به نظرم پنهان کردن مشکلات فقط شرایط را سختتر میکند. قلعهنویی و کادرش باید با مردم صادق باشند؛ نه اینکه بعد از شکست تیم ملی بگویند پیشرفت کردیم و همهچیز گلوبلبل است.
جام جهانی آخرین نقطه فوتبال است و بالاتر از آن نداریم. فکر میکنم قلعهنویی چون نتوانست به عنوان بازیکن در جام جهانی باشد، میخواهد هرطور شده نیمکت تیم ملی را حفظ کند و به عنوان مربی در این تورنمنت حاضر باشد.
داستان پنالتیهای تیم ملی و عوض شدن پنالتیزنها در بازی با ازبکستان هم حسابی حاشیهساز شد. در این خصوص نظر شما چیست؟
اولاً من فکر نمیکنم بازی تیم ملی در جام جهانی به ضربات پنالتی برسد، که دوستان گفتند شاید آنجا نیاز شد تا همه بازیکنان آمادگی زدن ضربات پنالتی را داشته باشند. به نظرم تیم ما اگر هم صعود کند، نمیتواند مقابل تیمهای قوی در دور حذفی کار را به پنالتی بکشاند. ضمن اینکه این فاجعه است که بازیکن تصمیم بگیرد چه کسی پنالتی بزند. اینطور اقتدار کادر فنی زیر سؤال میرود. بازیکن چه کاره است که در تصمیمات فنی دخالت کند؟ این بدترین اتفاق برای تیم ملی است.
خیلیها معتقدند قلعهنویی از بعضی اتفاقات میترسد و مدیریت رختکن را از دست داده است.
من هم فکر میکنم همین است؛ وگرنه دلیلی ندارد بازیکن به خودش اجازه دخالت بدهد. در زمان ما بزرگترین ستارههای تیم ملی هم جرات چنین کارهایی نداشتند و اصلاً به خودشان اجازه دخالت نمیدادند. نمیدانم چه اتفاقاتی در رختکن رخ میدهد، ولی چیزی که مشخص و نگرانکننده است، قدرت بیشازحد چند بازیکن و عدم مدیریت کادر فنی است.
