از همان زمان که فیفا طرح جام جهانی ۴۸ تیمی را مطرح کرد، کارشناسان و صاحب نظران در فوتبال شروع به صحبت در مورد آن کرده و تقریباً تعداد مخالفان و منتقدان این طرح دو برابر تعداد موافقانش بود. زمانی هم که فیفا این طرح را به تصویب رساند، باز دوباره داستان داغ شد و این بار بر تعداد مخالفان اضافه شد.
حالا که تکلیف تعداد زیادی از تیمهای حاضر در جام جهانی سال بعد مشخص شده، با حضور کشورهایی گمنام بار دیگر این بحث داغ و شاید این بار دیگر کسی موافق این طرح نباشد. از همان روز اول تا امروز، فیفا تنها یک دلیل را به عنوان برای انجام این کار معرفی کرده و آن رسالت این نهاد در مسیر توسعه فوتبال در سطح دنیاست. یعنی فیفا گفته نمیخواهد فوتبال تنها منحصر به اروپا باشد و باید در تمام قارهها و در تمام کشورهای ریز و درشت فوتبال جریان داشته باشد.
اما حالا نگاه کنید به نام کشورهایی که به جام جهانی ۲۰۲۶ آمریکا رسیدهاند؛ کشور کوراسانو با ۱۵۶ هزار نفر جمعیت تا امروز و در تاریخ ۹۶ ساله جام جهانی، کوچکترین کشوری است که به این تورنومنت معظم رسیده است. در این دوره ما شاهد حضور کیپ ورد نیز خواهیم بود که تنها ۵۲۵ هزار نفر جمعیت دارد.
اینجا صحبت از قارهها نیست که بگوییم کوراسانو یا هائیتی از آمریکای لاتین و کونکاکاف میآیند و کیپ ورد از آفریقا، حتی اگر گوام از آسیا به جام جهانی میرسید باز ماجرا همین بود. مسیر گلخانهای یکی از مسیرهای داشتن تیم یا نسلی قدرتمند در تمام دنیاست که ممکن است بیاید و کارهای بزرگ کند. پیش از این خیلی از کشورها که صاحب بضاعت و پتانسیل انسانی کافی در فوتبال نبودند، این مسیر را رفته و اتفاقاً با اتکا به همان نسل طلایی به جام جهانی هم رسیدند.
اما وقتی به جام جهانی آمده و با اختلاف گل بالا مغلوب تیمهای بهتر از خود شدند، چنان سرخوردگی در میان مردم آن کشورها ایجاد شد که تا دههها و نسلها بعد دیگر رنگ جام جهانی را ندیدند. کویت در جام جهانی ۸۲ یا امارات ۱۹۹۰ مثال های این حقیقت هستند که حتی تا امروز با وجود سرمایهگذاریهای کلان و زیرساختهای مدرن در کشورهای عربی حوزه خلیج فارس، دیگر رنگ جام جهانی را ندیدند و هر دوره تنها حسرت آن را میخورند.
حتی نمونههای موفق در همان تنها حضور -مثل ایسلند- هم چون یک نسل گلخانه ای داشتند، بعد بازنشستگی آنها دیگر موفق نشدند. این رویه به برنده پرگل این تیم ها هم آسیب زده و باعث گول خوردن و عقب گرد آنها می شود. فرض کنید ما در این جام جهانی در یک گروه آسان قرار گرفته و از گروه صعود کنیم، آیا واقعا نشانه قدرت و پیشرفت ماست یا ضعف رقبا؟
حقیقت این است که فیفا به هر دلیلی این کار را کرده -مثل کارهای دیگرش از جمله جام جهانی باشگاهها- خیلی به نفع فوتبال نبوده و نیست! حضور چنین کشورهایی در جام جهانی تنها سطح آن را پایین میآورد و در نهایت سرخوردگی عمومی برای آن کشورهای بازنده و گمراهی از واقعیت برای برنده را درپی دارد.
ضمن اینکه به نوعی عدالت هم قربانی میشود. کشورهای صاحب فوتبال در اروپا با توجه به سهمیه کمتر از رسیدن به جام جهانی باز میمانند که این خود نافی مسیر پیشرفت فوتبال است. همین حالا به پلی آف و مسیر حضور کشورها نگاه کنید، از بین سوئد، اوکراین و لهستان فقط یکی به جام جهانی خواهد رسید! جایی که کوراسانو حضور دارد! ایتالیا در پلی آف است، قهرمان ۴ دوره جام جهانی که در دو دوره قبلی به خاطر همین سهمیهبندیها به این تورنومنت بزرگ نرسید! سوال اینجاست که حضور ایتالیا بیشتر به پیشرفت فوتبال کمک میکند یا کوراسانو؟
اینجارا بخوانید: نماینده ایران در سازمان ملل در قرعه کشی جام جهانی!
